Hoe maakt u het?

Bij mij is het schrijven van een blog geen automatisme. Ik kan ervoor gaan zitten, maar dan blijft het blad leeg of beperkt tot een paar zinnen. Ik moet inspiratie opdoen. Dat kan door een artikel, een uitspraak van een fiscale rechter of door een berichtje op de sociale media. Zo werd ik ook geïnspireerd door een column van Pieter Derks op NPO Radio 1. Het is een ode aan de vakmensen.

In zijn column legt hij uit dat we in ons land teveel de nadruk leggen op de hoger opgeleiden en dat er een groot tekort ontstaat aan vakmensen: “Zo zijn er in Nederland 2 miljoen communicatieadviseurs en niemand die een kraan kan repareren.” U zult het wellicht vreemd vinden om dit uit mijn zakelijke dienstverlenersmond te horen, maar ik ben het hier hartgrondig mee eens. Ik heb gestudeerd voor het werk dat ik doe en eerlijk is eerlijk, ik heb twee linkerhanden, maar eigenlijk zou ik het liefste iets máken. Bijna niemand maakt nog iets deze tijd. We “dienst verlenen” elkaar naar grote hoogten, maar uiteindelijk gaat het om de mensen die iets maken.

Mijn opa was meubelmaker en ik heb er iets (een heel erg klein beetje) van in mijn genen zitten, want ik vind het heerlijk om hobbymatig te klussen met hout. Denk vooral niet te groot: Ik kom niet verder dan een simpele buitenkeuken, een nachtkastje, een bureau of betimmering van het knieschot op zolder. Bij iedere klus leer ik steeds weer wat bij. Ik heb een paar zaagmachines en een schroefboormachine, letterlijk nog zo goed als nieuw. Maar er is niets mooier dan met pijn in mijn kantoorhandjes kunnen zien en voelen wat je hebt gemaakt.

Het gaat te ver om van mijn hobby mijn beroep te maken. Ik ben er niet voor in de wieg gelegd. Maar wat ik wel kan doen is de vakmensen helpen met het ondernemen. Deze vaklieden bakken, repareren, timmeren, metselen, stukadoren, klussen en bouwen erop los. Voor hen zorg ik dat de fiscus op afstand blijft, dat ze de onderneming in de juiste rechtsvorm drijven en als die rechtsvorm anders moet, dat dit via de juiste (fiscale) regels voor elkaar komt. Het is een andere benadering, noem het omdenken, maar zo maak ik het gemakkelijker voor de mensen die echt iets maken.

Die buitenkeuken die ik eerder noemde, was enkele jaren geleden mijn eerste project. Hij was al bijna klaar toen ik tot de conclusie kwam dat ie veel te groot werd. Hij ging weer uit elkaar, planken inkorten en weer in elkaar schroeven. Inmiddels is de buitenkeuken een wat gammel bouwwerk gebleken en zie ik weer wat verbeteringen voor me. Het wordt tijd voor buitenkeuken 2.0. Dit is relatief eenvoudig te regelen, maar dat ligt vaak anders bij bijvoorbeeld een fiscale herstructurering. Daarbij is er meestal geen weg terug meer. Opnieuw beginnen is geen optie. Het is dus zaak om de juiste route te bewandelen bij de opzet van een juridische structuur, maar ook bij investeringen, bedrijfsoverdrachten of wat dan ook.

In deze context is het gezegde “schoenmaker, blijf bij je leest” natuurlijk erg toepasselijk. Ik moet het timmeren vooral hobbymatig houden en ik hoop dat de vakmensen de inbreng van hun succesvolle eenmanszaak in een B.V.-structuur aan mij over laten.