Hoe durf je nog te kiezen?

Jeugdtrauma’s, altijd als laatste gekozen bij trefbal of doodsangsten op zondagmiddag als bij de dansles het rondje Damenwahl begon.

Kiezen is lijden. Kiezen is verliezen, behalve voor tandartsen dan.
Op dit moment wordt net gedaan alsof kiezen de heilige graal van de democratie is. Als je het tot de basisbegrippen terugbrengt dan is dat niet eens onjuist.
Probleem is echter dat het kiezen in november eigenlijk een belachelijke beperking kent. Je mag maar op één partij stemmen.
Dat kan dus niet goed gaan. Menigeen kiest één persoon om zijn leven mee te delen….maar of je nu echt ‘ja’ zou zeggen tegen alle eigenschappen van die geliefde als je er separaat voor zou kunnen kiezen, of als je ontdekt wat die eigenschappen zijn? De helft van de huwelijken wordt ontbonden, de niet ontbonden huwelijken omdat het te duur is om te scheiden daarbij optellend leidt tot de slotsom dat ook hier kiezen niet een voorrecht is dat resultaat garandeert.

Nee hoor, hoe fijn dat je in Nederland je ene stem mag uitbrengen op die ene partij die staat voor alles wat jij graag zou willen zien gebeuren.
Ik weet niet hoe het u vergaat, maar bij de problemen waar we als maatschappij voor staan, slaag ik er maar niet in een partij te vinden die als ‘gemene deler’ geldt voor de oplossingen die ze aandragen. Herstel, oplossingen is niet het goede woord. Pak de kieswijzer erbij en lees wat de partijen in petto hebben en je verzandt in prachtige volzinnen en voornemens waar niemand iets tegen kan hebben. Zo is men ‘tegen verspilling van gemeenschapsgeld’, ‘tegen bovenmatige overheidsbemoeienis’, ‘voor goed en kwalitatief onderwijs’, ‘voor een slagvaardig leger’ etc. etc.
Eigenlijk komen ze niet veel verder dan “ik houd van lekker eten”, wie niet zou ik denken.

Mag ik voorgaande toch onderbouwen met wat serieuze zaken: Verwacht wordt dat de koopkracht in 2024 met 1,8% omhoog zal gaan, goed nieuws, maar wat gaat dit betekenen voor het budget voor armoedebestrijding? AOW en bijstandsuitkeringen stijgen evenveel als minimumloon. Fijn hoor, maar wat is het effect?
Bedrijven zoeken personeel, maar loont het voor mensen om (meer) te gaan werken als de uitkerings- en toeslagenkant klaarblijkelijk niet wordt aangepakt? Daar hebben ze het volgende op bedacht: De correctie wordt dan weer gevonden in wijzigingen in de arbeidskorting. Help! Dit is niet te volgen en moet ik daar nou voor of tegen zijn?

Werknemers werkten tijdens de Coronacrisis zoveel als mogelijk vanuit huis. Gevolg waren stille wegen en geen files. Eindelijk doorrijden bij Prinsenbeek en Bavel. Je zou zeggen, grijp die kans en leer hiervan! Immers, filebestrijding behoort al jarenlang tot de top drie van beleidsvoornemens van opvolgende kabinetten. Al die linkse dromen van kilometerheffing en spitstoeslagen kunnen dan in één keer de prullenbak in.
Maar wat gebeurt er? De wet die het mogelijk moet maken, de zogenoemde Wet Werken waar je wilt, sneuvelt in de Eerste Kamer. Een misser voor open doel. Een partij nieuwkomers die het decennia lange gevecht van de filebestrijding klaarblijkelijk gemist hebben. Had u hier een idee over toen u bij de provinciale statenverkiezing een kruisje aanvinkte?

Vond u het minimumloon te laag. Nou, dat wordt dus opgehoogd, maar stiekem veel meer dan u nu in de gaten heeft. Wat is de truc? Het minimumloon wordt voortaan als uurloon gedefinieerd en niet meer als maandloon. Of iemand 36, 38 of 40 uur per week werkte, maakte niet uit, het minimumloon was altijd gelijk. Ook wel vreemd eigenlijk.
De oplossing: We maken 36 uur per week de norm. Iedereen die meer uren werkt, gaat er dus simpelweg flink op vooruit. Van harte gegund, maar wel dubbelvreemd: Hoezo is 36 uur per week een norm als de arbeidsparticipatie al zo laag is en waarom nog een verhoging bovenop de verhoging van het nu geldende maandbedrag? Hoe had ik kunnen weten dat hiervoor gekozen zou worden?

Er zijn zo nog tientallen onderwerpen waarbij de keuze die gemaakt wordt in geen enkele relatie meer staat tot het kiezen van een partij laat staan de ideeën die je zelf hebt over hoe dingen opgelost kunnen worden. Is kiezen dan de spreekwoordelijke dode mus of het zoethoudertje binnen een uitgerangeerd systeem?
Om het helemaal af te toppen, het staatshoofd kiezen we zelfs helemaal niet alhoewel nu enkele partijen het licht hebben gezien en hier afscheid van willen nemen.

Kiezen is dus helemaal niet moeilijk of moedig of nodig en nog fijner, het gordijn van het stemhokje mag dicht als je stiekem twee kruisjes zet.